Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Eam stabilem appellas. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quid censes in Latino fore? Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est.
Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.
Illud non continuo, ut aeque incontentae. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Si enim ad populum me vocas, eum. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quid, quod res alia tota est? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?
Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Aliter autem vobis placet. Confecta res esset. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. A mene tu? Quid vero?
Nam de isto magna dissensio est. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Id mihi magnum videtur. Erat enim Polemonis. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?
Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit.
Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?
Deinde dolorem quem maximum? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.
Sed haec omittamus; Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.
Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Itaque contra est, ac dicitis; Maximus dolor, inquit, brevis est. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.
Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Vide, quaeso, rectumne sit. Duo Reges: constructio interrete. At iam decimum annum in spelunca iacet. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.
At iste non dolendi status non vocatur voluptas.
Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Iam contemni non poteris. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;