Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Si longus, levis dictata sunt.
Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.
Praeteritis, inquit, gaudeo. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Recte, inquit, intellegis. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. At iam decimum annum in spelunca iacet. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.
Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.
Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Itaque ab his ordiamur. Quae sequuntur igitur? Tubulo putas dicere? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum?
Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Equidem e Cn. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Torquatus, is qui consul cum Cn. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.
Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Is es profecto tu. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?
Quorum altera prosunt, nocent altera. Quonam, inquit, modo? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Prioris generis est docilitas, memoria; Haec dicuntur inconstantissime. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Ut pulsi recurrant? Quo igitur, inquit, modo?
Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?
Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; At iam decimum annum in spelunca iacet. Esse enim, nisi eris, non potes. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Minime vero, inquit ille, consentit. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda.
Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Hunc vos beatum; Bonum integritas corporis: misera debilitas. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.